คำขอขมา
อาจาริเย  ปมาเทน  ทฺวารตเยนํ  กตํ  สพฺพํ  อปราธํ  ขมตุ  โน  ภนฺเต  อจฺจโย  โน  ภนฺเต  อจฺจคมา  ยถาพาเล  ยถามุฬเห  ยถาอกุสเล  เย  มยํ  ภนฺเต  กทาจิ  กรหจิ  ปมาทํ  วา  อาคมฺม  อโยนิโส  มนสิการํ  วา  อาคมฺม  มหาเถเร  อคารวํ  อกริมฺหา  กาเยน  วา  วาจาย  วา  มนสา  วา  สมฺมุขาปิ  ปรมฺมุขาปิ  เตสนฺโน  ภนฺเต  มหาเถโร  อจฺจยํ  อจฺจยโต  ปฏิคฺคณหาตุ  อายตํ  สํวราย
โย  โทโส  โมหจิตฺเตน  มหาเถรสฺมํ  ปกโต  มยา  ขมตุ  โน  โทสํสพฺพปาปํ  วินสฺสตฺ  ฯ
    ข้าแต่ท่านพระอาจารย์ผู้เจริญ  โดยความเป็นไปล่วงเกินอันใดได้ถึงทับแล้วซึ่งข้าพเจ้าทั้งหลาย ผู้เป็นคนพาล ผู้เป็นคนหลง เป็นคนไม่ฉลาดด้วยประการไร  จำเดิมแต่เกิดมา อาศัยความประมาท  โดยอุบายไม่แยบคาย  ได้กระทำความไม่เคารพ  ในท่านพระอาจารย์ผู้เป็นพระมหาเถระ  ที่ทรงไว้แล้วซึ่งพระคุณอันน่าเคารพสักการะยิ่ง  ด้วยกายก็ดี  ด้วยวาจาก็ดี  ด้วยใจก็ดี  ต่อหน้าก็ดี  ลับหลังก็ดี  และระลึกได้ก็ดี  ระลึกไม่ได้ก็ดี  ขอท่านพระอาจารย์ได้เมตตาให้อโหสิกรรม  ซึ่งโทษอันเป็นไปล่วงเกินนั้นโดยความเป็นโทษอันล่วงเกินของข้าพเจ้าทั้งหลายนั้น  ข้าพเจ้าทั้งหลายจะสำรวมระวังต่อไป  และเพื่อความเจริญรุ่งเรืองในพระพุทธศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ตลอดกาลนาน เทอญ ฯ
                                 จาก “ คำขอขมา “  ซึ่งพระอุดมสังวรวิสุทธิเถร ( วัน อุตฺตโม )                    
              ได้เรียบเรียงไว้สำหรับงานพระราชทานเพลิงศพ  พระอาจารย์ฝั้น  อาจาโร  เมื่อ  20  มกราคม
 

ปีแรกที่จำพรรษาที่ภูทอกนี้  มีพระ  3  องค์ผ้าขาวน้อย  1  องค์  ปลูกกระต๊อบชั่วคราวพออาศัยได้  4  หลัง  ทุกองค์ต่างพากันบำเพ็ญความเพียรอย่างเต็มที่เวลาพลบค่ำ  ข้าพเจ้าก็ปีนขึ้นบนเขาเอาผ้ามัดเอวแล้วก็ปีนขึ้นตามเครือเขาเถาวัลย์  ตามรากไม้  ขึ้นไปนอนอยู่บนชั้นที่ 5  ซึ่งปัจจุบันนี้เป็นถ้ำวิหารพระสมัยนั้นยังเป็นป่าทึบ  มีต้นไม้ขึ้นอย่างหนาแน่นเป็นถ้ำที่อาศัยของสัตว์ป่ามีเลียงผา  เป็นต้น