คำขอขมา
อาจาริเย  ปมาเทน  ทฺวารตเยนํ  กตํ  สพฺพํ  อปราธํ  ขมตุ  โน  ภนฺเต  อจฺจโย  โน  ภนฺเต  อจฺจคมา  ยถาพาเล  ยถามุฬเห  ยถาอกุสเล  เย  มยํ  ภนฺเต  กทาจิ  กรหจิ  ปมาทํ  วา  อาคมฺม  อโยนิโส  มนสิการํ  วา  อาคมฺม  มหาเถเร  อคารวํ  อกริมฺหา  กาเยน  วา  วาจาย  วา  มนสา  วา  สมฺมุขาปิ  ปรมฺมุขาปิ  เตสนฺโน  ภนฺเต  มหาเถโร  อจฺจยํ  อจฺจยโต  ปฏิคฺคณหาตุ  อายตํ  สํวราย
โย  โทโส  โมหจิตฺเตน  มหาเถรสฺมํ  ปกโต  มยา  ขมตุ  โน  โทสํสพฺพปาปํ  วินสฺสตฺ  ฯ
    ข้าแต่ท่านพระอาจารย์ผู้เจริญ  โดยความเป็นไปล่วงเกินอันใดได้ถึงทับแล้วซึ่งข้าพเจ้าทั้งหลาย ผู้เป็นคนพาล ผู้เป็นคนหลง เป็นคนไม่ฉลาดด้วยประการไร  จำเดิมแต่เกิดมา อาศัยความประมาท  โดยอุบายไม่แยบคาย  ได้กระทำความไม่เคารพ  ในท่านพระอาจารย์ผู้เป็นพระมหาเถระ  ที่ทรงไว้แล้วซึ่งพระคุณอันน่าเคารพสักการะยิ่ง  ด้วยกายก็ดี  ด้วยวาจาก็ดี  ด้วยใจก็ดี  ต่อหน้าก็ดี  ลับหลังก็ดี  และระลึกได้ก็ดี  ระลึกไม่ได้ก็ดี  ขอท่านพระอาจารย์ได้เมตตาให้อโหสิกรรม  ซึ่งโทษอันเป็นไปล่วงเกินนั้นโดยความเป็นโทษอันล่วงเกินของข้าพเจ้าทั้งหลายนั้น  ข้าพเจ้าทั้งหลายจะสำรวมระวังต่อไป  และเพื่อความเจริญรุ่งเรืองในพระพุทธศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ตลอดกาลนาน เทอญ ฯ
                                 จาก “ คำขอขมา “  ซึ่งพระอุดมสังวรวิสุทธิเถร ( วัน อุตฺตโม )                    
              ได้เรียบเรียงไว้สำหรับงานพระราชทานเพลิงศพ  พระอาจารย์ฝั้น  อาจาโร  เมื่อ  20  มกราคม
 

ข้าพเจ้าเห็นว่าที่ภูสะโกฏนี้  เป็นชัยภูมิดี  เป็นป่าอุดมสมบูรณ์  ร่มไม้สงบเยือกเย็น  บริบูรณ์ด้วยถ้ำและเงื้อมหิน  อากาศดี  สงบสงัด  น้ำท่าก็บริบูรณ์  จึงคิดจะจำพรรษาที่นี้  ได้ขอให้ญาติโยมช่วยปรับปรุงเสนาสนะเพื่อจะอยู่จำพรรษาญาติโยมเขาทำให้  2  หลังเพราะมีพระ  2  องค์เท่านั้น  ถ้ำที่พำนักอยู่ห่างจากหมู่บ้านประมาณ  1  กิโลเมตรการบิณฑบาตจึงไม่ลำบากเหมือนเมื่ออยู่ถ้ำพวง

พรรษาที่  10  นี้  ข้าพเจ้าจำพรรษาองค์เดียวอยู่ที่ดอนกระพุง   ชายดงหม้อทอง  บ้านม่วง  อำเภอวานรนิวาส  อาศัยชาวบ้าน  3  หลังคาเรือนบิณฑบาตเลี้ยงชีวิต  พวกเขาเป็นคนจน  เพราะเพิ่งอพยพเข้าไปหักร้างถางพงอยู่ใหม่  ๆ แม้จะจนยากหาเช้ากินค่ำ  แต่ก็อดทนมาก  มีศรัทธามากที่บริเวณนั้น  เชื่อกันว่า  เป็นที่ขัดขวาง  คือ  เป็นที่ไม่ดีมีผีมาก  เป็นทุ่งร้าง  ว่างเว้นไม่มีคนกล้าไปทำมาหากิน  เพราะว่า  ไม่ว่าปลูกอะไรก็ไม่ขึ้น  แห้งแล้งทั้ง ๆ ที่อยู่ริมแม่น้ำสงคราม  เขาเรียกกันว่า  ทุ่งหนองอีดอนและทุ่งโซ่ง  ทุ่งโซ่งนี้  เคยเป็นที่อยู่ของพวกคนป่ากลุ่มหนึ่ง  เรียกกันว่า  พวกโซ่ง  แต่ตอนหลังก็ร้างไปหมด  เป็นทุ่งว่าง  แต่ก็มีลักษณะให้สังเกตคือยังมีต้นไม้ผล  เช่น  ต้นมะม่วงหลงเหลืออยู่  แสดงว่าคงมีบ้านเรือนผู้คนอยู่มาแต่โบราณ  หากขณะนั้นเป็นที่ยำเกรงว่าอยู่ไม่ได้  ผีจะขัดขวางไม่ให้อยู่  ปลูกอะไรก็จะไม่งอกงาม 

ตั้งแต่พรรษาที่  11  จนถึงพรรษาที่  13  ข้าพเจ้าจำพรรษาอยู่ที่ดงหม้อทองโดยตลอด  เพราะเป็นที่สงบสงัดดี  สภาพของป่าดงดิบหนาทึบที่เต็มไปด้วยไม้ใหญ่  มีถ้ำ  มีเงื้อมหินเผา  และพลาญหินพร้อมทั้งสัตว์ป่าอันดุร้ายที่จะช่วยกำราบกิเลสให้อ่อนราบลง....เหล่านี้ล้วนเป็นเครื่องช่วยในการภาวนาทั้งนั้นการภาวนาดี  จิตสงบ  รวมเร็ว

ภูวัวเป็นเทือกเขาสลับซับซ้อน  แผ่ยาวในทิศที่ขนานไปกับแม่น้ำโขงยาวนับเป็นสิบ ๆ กิโลเมตรติดต่อกันเป็นอาณาบริเวณอันกว้างใหญ่  หลายสิบตารางกิโลเมตร   บนหลังเขาหลายตอนเป็นพื้นที่ราบมีบริเวณกว้าง  มีโขดเขาและพลาญหินกว้างใหญ่ไพศาล มีน้ำตกและแอ่งน้ำอย่างงดงาม  ตอนที่เป็นป่าดงดิบ  ก็เต็มไปด้วยสิงห์สาราสัตว์  เช่น  เสือ  ช้าง  กวาง  เก้ง  วัวกระทิง  ลิง  หมี  เป็นที่ซึ่งพ่อแม่ครูบาอาจารย์แต่ก่อนเคยไปวิเวกบำเพ็ญความเพียรกันมามากแล้ว  เช่น  พระอาจารย์เสาร์  กันตสีโล  พระอาจารย์อ่อน  ญาณศิริ  พระอาจารย์ฝั้น  อาจาโร    พระอาจารย์วัง  ฐิติสาโร  ท่านพระครูอุดมธรรมคุณ ( ทองสุข  สุจิตโต ) เป็นอาทิ  ต่างล้วนแต่เคยขึ้นไปธุดงค์บำเพ็ญภาวนาบนภูวัวกันมาแล้วทั้งสิ้น
 

พรรษาที่   15  ข้าพเจ้าได้กลับมาจำพรรษาที่ดงหม้อทองอีก  ร่วมกับพระอาจารย์สอน  อุตฺตรปญฺโญ  ได้พากันตั้งอธิษฐานไม่นอนอยู่ 2 เดือน  ทำความเพียรกันอย่างเด็ดเดี่ยวบางวันก็พากันเอาปี๊บคว่ำกลางหลังพลาญหิน  ซึ่งอยู่สูงกว่าพื้นดินประมาณ  15  เมตร  แล้วก็เอาอาสนะปูทับบนกันปี๊บ  ภาวนาตากฝนตลอดวันตลอกคืนก็มี  ภาวนาจิตสงบดีปี๊บไม่ล้ม ไม่ง่วง  บางทีก็ไปนั่งริมหน้าผาชัน  ตลอดคืน  โดยไม่ง่วง  ไม่สับประหงกแต่ประการใด  ถ้าหากง่วงสัปหงกเพียงเล็กน้อย  ก็คงจะตกจากหน้าผาลงข้างล่างแล้ว  เป็นการพยายามสัปรยุทธชิงชัยเอาชนะกิเลสกันอย่างเต็มที่