คำขอขมา
อาจาริเย  ปมาเทน  ทฺวารตเยนํ  กตํ  สพฺพํ  อปราธํ  ขมตุ  โน  ภนฺเต  อจฺจโย  โน  ภนฺเต  อจฺจคมา  ยถาพาเล  ยถามุฬเห  ยถาอกุสเล  เย  มยํ  ภนฺเต  กทาจิ  กรหจิ  ปมาทํ  วา  อาคมฺม  อโยนิโส  มนสิการํ  วา  อาคมฺม  มหาเถเร  อคารวํ  อกริมฺหา  กาเยน  วา  วาจาย  วา  มนสา  วา  สมฺมุขาปิ  ปรมฺมุขาปิ  เตสนฺโน  ภนฺเต  มหาเถโร  อจฺจยํ  อจฺจยโต  ปฏิคฺคณหาตุ  อายตํ  สํวราย
โย  โทโส  โมหจิตฺเตน  มหาเถรสฺมํ  ปกโต  มยา  ขมตุ  โน  โทสํสพฺพปาปํ  วินสฺสตฺ  ฯ
    ข้าแต่ท่านพระอาจารย์ผู้เจริญ  โดยความเป็นไปล่วงเกินอันใดได้ถึงทับแล้วซึ่งข้าพเจ้าทั้งหลาย ผู้เป็นคนพาล ผู้เป็นคนหลง เป็นคนไม่ฉลาดด้วยประการไร  จำเดิมแต่เกิดมา อาศัยความประมาท  โดยอุบายไม่แยบคาย  ได้กระทำความไม่เคารพ  ในท่านพระอาจารย์ผู้เป็นพระมหาเถระ  ที่ทรงไว้แล้วซึ่งพระคุณอันน่าเคารพสักการะยิ่ง  ด้วยกายก็ดี  ด้วยวาจาก็ดี  ด้วยใจก็ดี  ต่อหน้าก็ดี  ลับหลังก็ดี  และระลึกได้ก็ดี  ระลึกไม่ได้ก็ดี  ขอท่านพระอาจารย์ได้เมตตาให้อโหสิกรรม  ซึ่งโทษอันเป็นไปล่วงเกินนั้นโดยความเป็นโทษอันล่วงเกินของข้าพเจ้าทั้งหลายนั้น  ข้าพเจ้าทั้งหลายจะสำรวมระวังต่อไป  และเพื่อความเจริญรุ่งเรืองในพระพุทธศาสนาของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ตลอดกาลนาน เทอญ ฯ
                                 จาก “ คำขอขมา “  ซึ่งพระอุดมสังวรวิสุทธิเถร ( วัน อุตฺตโม )                    
              ได้เรียบเรียงไว้สำหรับงานพระราชทานเพลิงศพ  พระอาจารย์ฝั้น  อาจาโร  เมื่อ  20  มกราคม
 

ต้นกำเนิด นายจวน  นรมาส  เชื้อชาติไทย  สัญชาติไทย  เกิดเมื่อวันที่  10  กรกฎาคม  2463  ตรงกับวันเสาร์แรม  10  ค่ำ  เดือน  6  ปีวอก  ณ  บ้านเหล่ามันแกว  บ้านเลขที่  28  หมู่ที่  12  ตำบลดงมะยาง  อำเภออำนาจเจริญ  จังหวัดอุบลราชธานี
   

ขณะที่เด็กชายจวนกำลังเรียนหนังสืออยู่ชั้นประถมปีที่  5 อายุราว  14 – 15  ปี  มีพระธุดงค์กัมมัฏฐานองค์หนึ่ง  มาตั้งกลดพักอยู่ที่ทุ่งนาชายป่าใกล้บ้าน  เด็กชายจวนเห็นดังนั้นก็เกิดความคิดจะตักน้ำไปถวายท่านเพื่อให้ท่านได้อาบน้ำและฉันน้ำ  เพราะขณะนั้นเขาว่ากันว่าพระธุดงค์มักจะมีของขวัญคือตะกรุด  เครื่องรางไว้แจกเสมอ  เผื่อปะเหมาะเคราะห์ก็อาจจะได้คาถาดี ๆ ไว้คุ้มครองตัวเป็นได้  เด็กชายจวนจึงรีบไปตักน้ำบ่อ  หาบไปถวายพระธุดงค์อย่างตั้งอกตั้งใจ
 

ข้าพเจ้าออกจากโรงเรียน  อายุ  16  ปี  เมื่อจบชั้นประถมบริบูรณ์ของโรงเรียน  พออายุย่างเข้า  18  ปี  ก็รับราชการกรมทางหลวงแผ่นดิน  สายอุบลราชธานีและนครพนมทำงานอยู่  4  ปี  จึงได้ลาออกจากกรมทาง
 

เกิดความเชื่อ  ความเสื่อมใสอย่างนั้น  แต่ปัญญาก็ยังอ่อนอยู่  ระหว่างอายุ  20  ปี  เมื่อได้อ่านหนังสือของท่านพระอาจารย์เสาร์  กันตสีโล  เรื่อง  จตุราลักษณ์  และท่านย้ำเรื่อง  กรรมนี้  ก็เลยมีจิตศรัทธา  เป็นเจ้าภาพสร้างมหากฐินคนเดียว  เพราะเสื่อมใส  ศรัทธาว่าการทำบุญย่อมได้บุญ  การทำบาปย่อมได้บาป  บุญเมื่อทำแล้วย่อมเป็นที่พึ่งพาอาศัยของสัตว์ในโลกหน้าข้าพเจ้าจึงมีศรัทธาสละเงินที่ได้รับระหว่างทำงานอยู่กรมทางหลวงแผ่นดิน  4  ปี  เก็บหอมรอมริบไว้เป็นเจ้าภาพ  สร้างมหากฐินคนเดียว  และสร้างพระประธานสร้างเสริม  ในวัดเจริญจิต  บ้านโคกกลาง  จนหมดเงิน